…DIE VERDER GAAT DAN MARKETING

Ik heb een MasterPlan.
Een plan dat eigenlijk – in mijn hoofd – helemaal niet zo moeilijk is.

Maar wel ambitieus.
En één dat ik niet alleen op de wereld krijg.

Want dat is het doel.
Het plan ook effectief uitvoeren.

Het plan:

Ik ga aantonen dat het mogelijk is om te leven in een zelfvoorzienende, off-grid community voorzien van betaalbare luxe waarbij data en schaalbaarheid primaire doelstellingen zijn. En die noem ik SAVANTO.

Het geitenwollensokkenverhaal

In mei 2020 werk ik tijdelijk werkloos ten gevolge van Corona. Ik had de eerste twee maanden van de pandemie razend hard doorgewerkt om mijn werkgever –een opleidingsinstituut— de transitie te helpen maken naar online opleidingen. Gelukkig waren we hier al mee bezig, maar de laatste sprint moest nog gebeuren. Het was een race tegen de klok want de inkomsten waren volledig stilgevallen en mijn loon betalen was een kost die er eigenlijk niet meer bij kon. Eind april waren we klaar en vanaf mei werd ik tijdelijk werkloos.

Mijn vijfjarige zoon was thuis, mijn huishouden ontploft, mijn man fulltime aan het thuiswerken en ik maakte een moestuin. Initieel had ik uitdagingen genoeg om mij bezig te houden. Maar al snel werd ik onrustig. Ik miste de drukte, het contact met mensen, meerwaarde creëren. Ik vatte het plan aan om een soort ‘guerrilla marketingactie’ te maken met als doel: mensen en bedrijven stimuleren om na Corona duurzamer aan het werk te gaan.

HET IDEE

Ik zou een ‘persbericht’ versturen naar voornamelijk B2B-pers. Een bericht alsof het maart 2030 was. Het bericht gaat over Limburg.

Limburg heeft na de pandemie van 2020 een duurzame transitie gemaakt. Limburg koos er collectief voor om de heropbouw na de crisis te doen met volledig oog op de toekomst. De vele steunmaatregelen die via Europa, België, Vlaanderen en Limburg naar de lokale overheden en bedrijven vloeien, werden enkel en alleen aangewend om sterker, groener, gezonder, lokaler en duurzamer te herrijzen.

Het resultaat in 2030 is een Limburg dat volledig energieonafhankelijk en -neutraal functioneert. We ‘produceren’ onze voedselvoorziening lokaal, ecologisch, biologisch en met liefde. Obesitas en diabetisch type 2 is samen met vele chronische ziektes tot een minimum beperkt. De gezonde levensstijl die we collectief en betaalbaar implementeerden, zorgt ervoor dat we met zijn allen zeer sterk in onze virale schoenen staan. De Limburgers die wel nog ziek zijn, worden ondersteund, geloofd, verzorgd en kunnen toch hun maatschappelijk steentje bijdragen in speciale programma’s.

 

Het bruto nationaal geluk is through te roof. De vele werklozen die er na het wegvallen van de steunmaatregelen van de overheid te betreuren vielen, vonden probleemloos hun weg naar jobs die gecreëerd werden in de lokale economie. Het onderwijs werd door zichzelf heruitgevonden. We leerden onze kinderen de waarde van positiviteit en verbondenheid. Van de voordelen van een multiculturele en mondiale wereld. Van de waarde van kennis die niet per definitie academisch moet zijn. Maar bovenal van resilience. Van de kracht hebben—van binnenuit—om om te gaan met ‘moeilijkheden’ op onze weg. Om ze te zien als kansen en automatisch de reflex te maken naar het denken in oplossingen.

 

Onze maakindustrie investeerde in slimme, duurzame maar vooral ook economisch verantwoorde technieken. Er werd een gigantische ommekeer gemaakt op het vlak van mobiliteit en openbaar vervoer. Wonen werd onder de loep genomen. Innovatie werd iets dat niet meer gestimuleerd moest worden maar was door een ommekeer in ons denken inherent geworden aan onze Limburgse manier van leven en denken.

Kortom… op alle vlakken van de maatschappij werden de juiste beslissingen genomen. Deze werden gedragen door alle betrokken actoren: de lokale en Limburgse overheden, de werkgevers en werknemers maar ook door de Limburgers.

Zo… heb je moeten glimlachen? Of werd je er misschien zelfs warm van?
Ik ook!

Maar… ik zou mezelf niet zijn als ik dadelijk in één van mijn grootste valkuilen zou lopen: Allemaal mooi en wel… maar dit is het zoveelste geitenwollensokkenverhaal dat misschien wel op wat sympathie kan rekenen, maar daarna weer als utopisch in de vergeethoek geraakt.

Nu… ik zou ook mezelf niet zijn, als ik het idee toch niet zomaar kon loslaten.
Dus naast denken… en dromen, ga ik initiatief nemen.

NAAR DUURZAME KATOENEN SOKKEN

Het plan: voor elk van de pijlers ga ik op zoek naar experten waarvan ik weet dat ze de kennis in huis hebben om op één van de maatschappelijke vlakken een verschil in de juiste—duurzame– richting te maken. Samen met hen maak ik een plan. Een plan dat ‘bewijst’ dat het kan. Dat aantoont dat alles al bestaat om deze droom te verwezenlijken. Het enig wat wat moeten doen is de dots combineren. Niet alleen vanuit idealisme. Maar vanuit berekende strategie. Financieel, technisch, datagedreven, schaalbaar.

Dus… in mijn hoofd is het niet moelijk.
Maar ik kan het niet alleen.

SAVANTO